De 19-jarige Kai ontmoet ik in Leeuwarden. Kai is transgender en non-binair. Tijdens het interview vertelt Kai openhartig over thema’s als identiteit, transitie en depressie.
“Vind je het lastig als ik je vraag of je als jongen of meisje bent geboren?” Kai: “Niet zozeer lastig hoor, maar ik zeg liever ik ben geboren als kind van. En als ik over mijn verleden praat, duid ik mij als onzijdig of als hij/hem. Vroeger gebruikten mijn ouders nog wel mijn oude naam om een onderscheid te maken tussen voor en na de transitie. Dat gaf ze duidelijkheid.”
Anders zijn
“Vanaf de basisschool al, voelde ik dat ik anders was. Maar ik wist niet waarom. Ik was (en ben) een einzelgänger, snel overprikkeld en had last van mensen om mij heen.” Kai voelt zich psychisch en fysiek niet goed. “Ik voelde mij niet okay met wie ik was, continue zoekend naar wie ik ben en wil zijn. En mijn lichaam was niet verkeerd maar het paste alleen niet bij hoe ik mij voelde. Er moest iets veranderen om mij gelukkiger te maken want hoe ik toen leefde, ging gewoon niet.” Deze ongelukkigheid, uit zich in depressiviteit. “Een gevoel dat lastig onder woorden te brengen is. Het doet zoveel pijn. Het is écht vreselijk. Gelukkig had ik therapie van een goede psycholoog anders had ik hier nu niet gezeten.”
Uit de kast
Op de middelbare school komt Kai in contact met Gender & Sexuality Alliance’s. “Ik hoorde termen als transgender en non binair en daar herkende ik iets in.” Kai wil alles eerst zelf uitzoeken. “Ik wil niet dat anderen mij beïnvloeden zoals mijn ouders.” Kai beseft zich terdege dat dat lastig is voor de omgeving. “Ik zat in een sneltrein, mijn ouders probeerden bij te springen maar ik denderde maar door en had allang een plan in mijn hoofd. Dat plan was gelukkig worden. In 2018 komt Kai uit de kast als trans. “Ik schreef een brief aan mijn ouders. Ik kan beter schrijven dan praten als het om hele intieme dingen gaat.” Kai vervolgt: “Ergens was er een angst dat mijn ouders het niet zouden accepteren en dat ik mijn spullen moest pakken en het huis uit moest. Maar het was zo’n opluchting voor mij om te voelen hoe ik van mijn ouders houd en zij van mij.”
Duiden
Ik vraag Kai of het hem al dan niet helpt om te benoemen dat hij trans is. “Soms wel, soms niet. Afhankelijk van de omgeving, de persoon of hoe ik mij die dag voel. Bijvoorbeeld op de sportschool, met een ontbloot bovenlijf. Je ziet dan de littekens van de borstverwijdering. Dan antwoord ik dat het je geen zak aangaat óf dat ik trans ben. En ook op school zoals onlangs toen er een discussie was over transgender-rechten, dan trek ik mijn mond open. Dan kom ik met argumenten en benadruk ik ‘je hebt het hier over mij’!”
Transitie
“De vraag of ik de hele transitie inga, vind ik ethisch bijzonder. Voor mij voelt het enerzijds als teveel informatie geven, anderzijds kan het anderen helpen. Eigenlijk wil men dan gewoon weten wat ik uiteindelijk in mijn broek heb zitten. Dat vraag ik jou toch ook niet.” Kai vervolgt zijn verhaal door zijn eerder genoemde plan toe te lichten. “Mijn plan was en is om gelukkig te worden met mijzelf”. En daar maakt Kai stapsgewijs keuzes in. “Ik wist dat mijn borsten eraf moesten. Maar ik wist lange tijd niet of ik hormonen wilde nemen, wat mijn aanspreekvorm moest worden of dat ik mijn naam wilde veranderen. Dat is allemaal later, na mijn outcoming, gekomen.”
Lichtpuntjes
Nog steeds voelt Kai zwaarte, maar nu meer over de dagelijkse dingen. “Elke dag opstaan, je ding doen, die gang van zaken. Ik ben gestopt met school, dat gaf mij geen energie meer. Mijn houvast zijn de lichtpuntjes ook al is het lastig om erin te blijven geloven, dat ze terug blijven komen.” Door therapie en het gebruik van medicatie is Kai’s leven iets stabieler. “Ik ben gaan sporten, gezond gaan leven en werk met veel plezier in een kledingwinkel. Ik vind het fijn om mensen te helpen maar anderzijds niet de hele dag. Ik zoek naar een balans. Waarin ik mijn aandacht selectief geef, aan de mensen die ik zelf kies.”
Altijd transgender
Kai benadrukt nogmaals dat hij continue zoekt naar wie hij is als mens en niet zozeer als gender. “Ik ben altijd Kai geweest. Ik ben qua gender zowel masculiene als feminiene. Mijn gender verandert niet. De Kai van toen is wel een andere dan nu met mijn 19 jaar. Daarin ben ik niet anders dan jij. We zijn allen fluïde en zoekend. Dat is niet sekse- of transgebonden.” Ben je ooit transgender ‘af’ vraag ik Kai tot slot. Kai: “Sommigen zeggen dat je transgender bent vanaf het moment dat je uit de kast komt tot en met je transitie. Maar ik ben altijd transgender, vanaf mijn geboorte tot aan mijn dood.”
www.mijnrozeolifant.nl
www.iedereenisanders.nl
Dit interview maakt onderdeel uit van 10x KRACHTVERHALEN. Verhalen van mensen die iets ingrijpends mee gemaakt hebben, zelf of met een dierbare en vanuit kracht zichzelf herpakken om ook weer anderen te helpen in hun proces.