Ze waren vuurrood met witte stippen. In een prachtige doos met een strik erom, kreeg ik ze. Voor mijn zesde verjaardag. Mijn Spaanse muiltjes met het drie centimeter-hakje. Ze waren nog mooier dan in mijn dromen. Als een echte prinses schoof ik ze aan mijn voetjes. Mijn wreef smolt samen met het leer. Ik was zo blij dat ze die nacht bij mij logeerden. Zorgvuldig naast mijn kussen geëtaleerd. En dan volgde het lange wachten. Tot dat volgende moment van feestvreugde, mijn nieuwe verjaardag. Helaas is die magie in de loop der jaren voor mij verdwenen.
Weet dat ik het geven leuker vind dan het ontvangen. Het gaat nog steeds over cadeaus, hè! Een feestje is voor mij haast ongemakkelijk geworden. Als ik dan sta in de deurpost, grensgebiedje hal-woonkamer en het cadeau in m’n handen gedrukt krijg, terwijl de nieuwe visite net aan komt lopen. Hutjemutje staan we bij elkaar. Omringd door hyena-ogen mag ik uitpakken. Ze kijken hongerig om zich heen, naar de taart die nog gaat komen. Of zoeken een kans om er met jouw buit (het cadeau) vandoor te gaan.
Prompt verloren ligt dan het uitgepakte cadeau in m’n handen. Waarbij mijn teleurstelling niet altijd te verbloemen is. Helaas beschik ik niet over een pokerface. WYSIWYG (what you see is what you get). En natuurlijk mag je een gegeven paard niet in haar bek (of toch mond) kijken. Maar sorry hoor, dat doe ik dan toch. Ik ben niet meer verbaasd over de nooit-inwisselbare-uitjes-bon (het uitje dat in de maanden erop vergeten wordt), het sieraad dat de gever ook voor haarzelf heeft gekocht (twee voor de prijs van één), het aftroef-cadeau (waarin iedereen stilvalt omdat het té duur, té overdreven is) of het cadeau-dat-nog-moet-komen (dat wat nog gekocht of geknutseld moet worden). En de verwachting is hoog gespannen als het manlief betreft. Paf, boem, weg, magie! Als hij komt aanzetten met een staafmixer, wafelijzer of een elektrische Oral-B.
Nee, ik hoef dit niet meer, op deze manier. Het geven van deze cadeaus is voor mij achterhaald. In een tijd waarin iedereen alles heeft wat zijn hartje begeert. Waarin feestdagen ‘vermarkt’ worden. Waarin voor mij consuminderen het credo is. Maar wat dan wel? Toon mij je hart. Hoe dan? Met lieve woorden (graag nu en niet op mijn sterfbed), een ouderwets handgeschreven kaartje, een gedicht, een foto van vroeger of juist van nu, kom koken of stuur een berichtje dat je aan mij denkt (als je weet dat ik het even nodig heb). Laten we teruggaan naar die basis. De basis van aandacht voor elkaar. En ik weet zeker dat ik dan die ‘glimlach van een kind’ weer op mijn gezicht krijg. Als de zesjarige die ging slapen met haar Spaanse muiltjes.