Even was ik inspiratieloos. Want als je alleen maar rund um Hause bent, gebeurt er maar weinig. Tot zojuist, toen ik naar de Jumbo ging. Mijn hoogtepunt van de dag tegenwoordig. Blijkbaar zat ik om 3 uur midden in de spits. Er was een ware file aan winkelwagentjes waarbij ritsen onmogelijk was. Helemaal aan kop ervan stond zo’n Akela. Een potige dame met een chagrijnige uitstraling. Ze had zich opgeworpen tot verkeersregelaar. Ze had nog weinig opleiding genoten want het was een puinhoop. Dit alles constateerde ik in een nanoseconde terwijl ik mijn twee broden aan het pakken was. En daarbij denkend, laat ik dat ff snel doen…..hup, hup, hup.
Terwijl ik die in mijn karretje legde, hoorde ik een felle stem. De verkeersregelaar ontpopte zich tot een wereldverbeteraar. Ze schreeuwde: ‘Wil ook jij je 1,5 meter afstand bewaren?’. Alles en iedereen om mij leek stil te vallen. Okay, dus ze had het wel tegen mij. Had ik dan echt de grens overschreden? In elk geval haar grens. Er schoot van alles door mij heen en ik belandde in allerlei déjà vu’s. De juf van vroeger ‘of ik wel aan het opletten was’. Mijn voormalige manager ‘dit is niet zoals wij het hier doen’. En mijn ex ‘ik deed het wel goed, hoor!’.
Ik voelde mij hierdoor eerst heel klein worden. Denkend aan Calimero. Zij zijn groot en ik is klein, en da’s niet eerlijk. Daarna transformeerde ik mij tot de zelfbewuste Miss Piggy. Net zoals zij had ik willen uithalen met zo’n karatetrap. Heerlijk! Maar de wereldverbeteraar had geluk. Ze moest het alleen verbaal ontgelden.
In onzekere tijden liggen de emoties aan de oppervlakte. Wereldverbeteraars worden verklikkers. Calimero’s worden Miss Piggy’s. Iets kleins kan escaleren tot iets heel groots. Voor je het weet, is het oorlog. Dat is wel het laatste wat we willen. Laten we lief zijn voor elkaar, te beginnen bij de broodafdeling van de Jumbo. Love, peace and understanding.
Gepubliceerd op Metro.